زنده باد زندگی، زنده باد امید، زنده باد آزادی، زنده باد مردم ایران

پیروز این انتخابات من نیستم. امروز، خرد و خواسته‌ی صلح است که پیروز شده است. پیروز واقعی، امید است که در دل‌های شما سبز شده است. پیروز واقعی، زندگی است، که هرگز کوتاه نمی‌آید. پیروز واقعی، آزادی است، که نشان داد، خاموش شدنی نیست. 

پیروز واقعی، پیوندی است که میان ما شکفته و بار داده است.

پیروزی ما نشان داد که «دردهای مشترک» وقتی به «پیوند و پویش مشترک» می‌انجامند، چه درمانی می‌شوند. پیروزی ما، شکست انسان‌های دیگر نیست، شکست هوچی‌گری و فریب است. پیروزی ما، شکست کسی نیست؛ شکست باورهای غلط و نگرش‌های ناصواب است. 

پیروزی ما، پیروزی همه است، چرا که امید و آزادی، همه‌ی انسان‌ها را پیروز می‌کند. 

ما با این هم‌صدایی، به دینی که رفیق آزادی نیست، نه گفتیم. به اخلاقی که قرین هنر و شادی نیست، نه گفتیم. به فرهنگِ تک‌صدایی، نه گفتیم. ما با هر آنچه بین ما و جهان، فاصله بیندازد نه گفتیم. به دیوارهای ناروا، به انزوا، به دشمنی، نه گفتیم.

من پیروز نشده‌ام. این شمایید که پیروز شده‌اید. این انسان، آزادی و امید است که پیروز شده است.

از یاد نمی‌بریم و تَکرار می‌کنیم که امید، هویّت ماست و پیروزی ما، شکست دیگری نیست. ما امروز برای خودمان شادی نمی‌کنیم، برای آرمان‌هایی که هوای انسان را دارند، شادی می‌کنیم. 

شادی امروز ما باید عطر آشتی بدهد. ما از پیروزی آرمان آشتی‌خواهی شادیم. شادی ما آشتی همه است.

آنچه باید بیش از همیشه از آن مراقبت کنیم، بیش از همیشه قدردانش باشیم، پیوند ماست. ما بیشتر از همیشه، با آهم آشنا شده‌ایم، با هم پیوند خورده‌ایم.

ما فرداها را روشن‌تر می‌خواهیم. میهن‌مان را آبادتر می‌خواهیم. دین را زیباتر می‌خواهیم. انسان را آزادتر می‌خواهیم. اخلاق را انسانی‌تر می‌خواهیم.

شادی کنید که «عشق، شادی است، عشق آزادی است، عشق، آغاز آدمی‌زادی است.» 

شادی کنید و از یاد مبرید که «امروز نه آغاز و نه انجام جهان است ، ای بس غم و شادی که پس پرده نهان است»

و آخر اینکه:

 «ای قلب در به در!

از یاد مبر

که ما

-من و تو-

عشق را رعایت کرده‌ایم،

از یاد مبر

که ما

-من و تو-

انسان را

رعایت کرده‌ایم،

خود اگر شاهکار خدا بود

یا نبود.»